Ин қазияи аҷибро сокинон ба навор гирифтанд. Дар шабакаҳои иҷтимоӣ корбарон ҳар яке аз диди худ тавзеҳ доданд, ки ҳодисаи гузашта чӣ буд.
Чунин садои гӯшхарошро қариб дар тамоми қитъаи замин ба қайд гирифта шудааст. Асосан назоратбарандагон ин овозро муаммо гуфтаанд: "садо"-и фариштҳо ва ё худи замин.
Ин падида дар маҷмӯъ "аномалияҳои садо" номида мешавад ва худро ҳамчун як садои доимӣ ё даврии пасти басомади зоҳир менамояд, ки онро на ҳама одамон фарқ мекунанд. Ин аномалияҳо дар ҷойҳои гуногуни ҷаҳон тасвир шудаанд.
Аксар вақт, сабабҳои чунин падидаҳо метавонанд омилҳои техногенӣ ё табиӣ бошанд: масалан, хатҳои барқ ё фаъолияти вулканӣ.
Ба гуфтаи корбарон, садо дар саросари пойтахти Тоҷикистон шунида шудааст.
"Мо садоро шунидем, аммо ин даҳшатнок набуд" - менависанд шореҳон дар шабакаҳои иҷтимоӣ.
Сабаби ин падидаи номаълуми садо ба таври расмӣ шарҳ дода нашудааст. Тибқи баъзе хабарҳо, садои гӯшхарош дар натиҷаи шамолхӯрии фавқулодда ба маркази ҳароратӣ ба амал омадааст.
Инчунин, корбарони шабакаҳои иҷтимоӣ, аллакай бо шӯхӣ тахмин мезаданд, ки ғарибон ё метеорите, ки дар Наврӯз ба замин парвоз мекарданд, метавонистанд садоро ба вуҷуд оранд.