ДУШАНБЕ, 4 май — Sputnik. Елена Караева. Ҳамбастагӣ дар Аврупо ба мисли рӯғани офтобпараст базудӣ ба охир расид. Шаҳрвандони ҷумҳурии панҷум бо ихтиёри қабули онҳое, ки дар вақти тезутунд шудани вазъ аз Украина рафтанд, аз мушкилоти ба сари онҳоомада нола кардан гирифтанд.
Мақолае, ки дар рӯзномаи "Фигаро" чоп шудааст, душвориҳоро тасвир мекунад: аз тарзи зиндагӣ то одоб, забону фарҳанги дигар.
Ҳисобҳо танҳо барои об якбора зиёд шуданд, хароҷот барои хариди ҳатто чизҳои аз ҳама зарурӣ чанд маротиба зиёд шуд.
Меҳмонон, чунон ки маълум шуд, як калима бо забони фаронсавӣ ҳарф намезананд ва ба ғайр аз сарф кардани пул маълум шуд, фаронсавиҳо вақти пурқимати худро барои ҳалли мушкилоти одамони тамоман бегона ва одамони хеле аҷиб масраф мекунанд.
Дар натиҷа рӯҳи нарми фаронсавӣ сахт азоб мекашад ва ҳатто шодии зиндагӣ ва иштиҳоро аз даст доданд.
Афкори ҷамъиятии умумиаврупоӣ тамоми рӯз, бетанаффус, бе рӯзҳои истироҳатӣ ва идҳо зери таъсири таблиғот қарор гирифтааст. Фишоро ба тамоми қисми майна сурат гирифт. Тамоми қудрати симфонияи иттилоотии аврупоӣ бояд посухи талабкардаи мақомотро диҳад.
Аз ин рӯ ҷавонон, ки нақши асосиро мебозиданд, либоси аврупоӣ доштанд, ба тарзи рафторашон низ аврупоӣ буданд. Ҳатто беҳтар аст, агар онҳо ҳайвон медоштанд. Албатта, гурба ё ҳатто моҳии ороишӣ, ки онҳоро низ наҷот додан лозим буд.
Бо фаронсавиҳо, сиёсатмадорон, расонаҳои назди онҳо масъул ва роҳбарони ин расонаҳо ҳамон найрангеро, ки аллакай ҳангоми зарурати гирифтани миллионҳо суриягиҳои аз ватани худ рондашуда гирифта шуда буд, кашиданд. Айлан, курди сесолаи ғарқшуда, ки мисли як писарбачаи аврупоии ҳамсолаш дар тан либоси футболка ва шорт дошту аксбардорӣ шуда буд, калиди хеле эҳсосотӣ бадал шуд, ки қалбҳои аврупоиро боз кард.
"Чун хурдсол мисли писарам/набераам/ҷиянам буд" - аксуламали кимиёии ҳамдардӣ ба раҳбарони вақти Олмон ва Фаронса имкон дод, ки бо муроҷиат ба беҳтарин эҳсосот ба як тавофуқи ҷамъиятӣ дар мавриди қабули миллионҳо нафар суриягиҳо даст ёбанд: — Хуш омадед, гурезаҳо!
Марги фоҷиавии кӯдаки хурдсол ба онҳое, ки имрӯз ба тарҳрезии афкори ҷамъиятии аврупоӣ машғуланд, тамоми ҷузъҳои заруриро барои эҷоди нармафзор додааст.
Оё лозим аст, ҷомеаро бо хароҷоти камтарин маҷбур созанд, одамонеро қабул кунад, ки бинобар тасмимҳои беандеша дар пойтахтҳои мухталифи Аврупо овора шудаанд?
Гурезаҳоро одамони ранги худ бо гурбаю аквариуми пури моҳӣ ҳисобида барои қабул кардани онҳо одамони зиёд саф кашиданд. Аммо пас аз як ҳафта, як моҳ, ним сол чӣ мешавад, вақте соҳибон мефаҳманд, ки гурезаҳо мисли онҳо нестанд, на гурбаанду на аквариуми пури моҳӣ, балки мушкилоти калон доранд ва забон барои онҳо бегона аст.
Қобилияти надидани мушкилот, гузоштани "айнакҳои гулобӣ" имрӯз як навъ тамғаи молӣ шудааст, ки дар сиёсати хориҷии қитъаи Аврупо таҳия шудааст. Инчунин қобилияти гузоштани масъулият ба дӯши одамони дигар, аз ҷумла ба дӯши андозсупорандагони оддии аврупоӣ.
Қобили зикр аст, ҳар чизе, ки ба аврупоиҳо мувофиқат намекунад, метавонад боиси вайрон шудани мантраи дарунии "Хуш омадед гурезагон!" гардад.
Охир, шояд маълум шавад, ки дар ҳақиқат ҳамраъйӣ, саховатмандии ҳақиқӣ вуҷуд надорад, чунон ки ба ҳамсоя меҳри самимӣ вуҷуд надорад. Танҳо хоҳиши худнамоӣ вуҷуд дорад, дар либоси сафед. Пӯшидани либоси сафеди адолат, ҳатто агар ин либосҳо дастрас бошанд, душвор аст. Ва пӯшидани ин либосҳо хеле мушкилтар аст, агар ин либосҳо, умуман вуҷуд надошта бошанд.