Марде хост вафодории ҳамсари ҷавонашро санҷад. Барои амалӣ кардани мақсади худ, ӯ нақшаи ҳалагаронаеро тарҳрезӣ кард.
Зан аз нақшаҳои шавҳар бехабар, ба кори хона машғул буд. Мард дар мактубе ба занаш навишт, "ман аз ту меравам. Дигар наметавонам бо ту зиндагӣ кунам" ва онро дар рӯи мизи назди кати хоби ҳуҷраашон гузошт. Худаш зери кат пинҳон шуд ва интизор шуд.
Ҳамсараш ба ҳуҷра даромада, каме гирди оина давр заду чашмаш ба мактуб афтод.
Аввал чеҳраи зан тира шуд, сипас бо лабханде паси мактуб чизеро навишта мекунад.
"Алло, азизам. Бовар мекунӣ, шавҳарам аз ман рафт. Намедонам барои чӣ ман ба ӯ шавҳар кардам. Аммо ҳаммааш паси сар шуд. Ман танҳо туро интизор будам. Пас аз чанд лаҳза ба наздат меоям", — мегӯяд зан.
Зан сару либоси зебоеро ба бар мекунаду аз хона мебарояд. Ин вақт мард сӯҳбати ҳамсарашро гӯш мекарду об аз дидагонаш мерафт. Ӯ пас аз чанд лаҳза худро ба даст гирифту аз ҷой бархост. Чашмаш ба мактуб афтод, ки навишат шуда буд, "Беақл, ман ба нонхарӣ меравам. Пойҳоят аз зери кат намоён буданд".
Мард ин сатрҳоро хонда беихтиёр ханда мекунад. Навори санҷиши вафодории ҳамсар ду сол пеш дар шабакаи Ютуб мунташир шуда буд. Муаллифони он ҷавонони қирғиз мебошанд.