Садриддин Айнӣ-нависандаи тоҷик, ходими ҷамъиятӣ, олим, муаллифи осори таърихӣ ва адабии мардуми Осиёи Марказӣ, асосгузори адабиёти муосири тоҷик, Қаҳрамони Тоҷикистон мебошад.
Номи воқеъии ӯ-Садриддин Саид-Муродзода аст.
Навсианда 27 апрели соли 1878 дар деҳаи Соктари ноҳияи Бухоро (Узбакистони имрӯза) ба дунё омадааст.
Айнӣ бо ходимони намоёни даврони худ аз қабили Садри Зиё, домулло Икромча в дигарон ошно буд. Садриддин Айнӣ ҳамчунин аз узви фаъоли ҳаракати ҷадидони замони худ буд.
Ӯ дар барқарорсозии ҳокимияти Советӣ дар Бухоро фаъол буду аслан бо корҳои адабӣ машғул буд.
Садриддин Айнӣ осори гаронарзишеро навишта ва боқӣ мондааст. Асарҳои ӯ аз ҷумла: "Одина", "Дохунда", "Ятимон", "Марги судхӯр", "Ёддоштҳо" ва ғайра мебошад.
Аз 14 апрели соли 1951 Садриддин Айнӣ-президенти Академияи илмҳои Тоҷикистони советӣ буд.
Ӯ бо И.В. Сталин, М. Горкий, Я. Колас, Ю. Фучик ва С.П. Бородин дидору мулоқот кардааст.
Садриддин Айнӣ бо ҷоизаи дараҷаи дуввуми ба номи Сталин (1950) бари китоби "Ёддоштҳо", бо се ордени ба номи Ленин, медали Меҳнат қадрдонӣ шудааст.
Корманди хизматнишондодаи илми Тоҷикистони советӣ, академики Академияи илмҳои Узбакистони советӣ, Қаҳрамони Тоҷикистон будааст.
Ба номи Садриддин Айнӣ ноҳияҳо, кӯчаҳо, театру донишгоҳҳои зиёде дар Тоҷикистон, Узбакистон ва Қирғизистон гузошта шудаааст.
Садриддин Айнӣ 15 июли соли 1954 дар шаҳри Сталинобод (Душанбеи ҳозира) даргузашт.
Дар шаҳри Душанбе Хона-музеи Садриддин Айнӣ воқеъ аст, ки дар он ёдгориҳои зиёде аз зиндагии нависанда нигоҳ дошта мешавад.