1. Ифтор – хурдани ғизои шом пас аз ғуруби офтоб сурат мегирад.
Ин як имконияти хуб, ки барои на танҳо дар доираи хешу табор ва дӯстон ҷамъ омадан аст, балки пеш аз ҳама нон додан барои ниёзмандон аст.
Онҳо бо хурмо ва об ифтор мекунанд ва сипас мардум ғизо ва таомҳои оддиро мехӯранд, ки дар ҷойи муайян омода мешаванд.
Пеш аз ҳар як таом, мӯъминон албатта дуо мекунанд ва ба ин васила ба ғизои додашуда шукр мекунанд.
Ҷамъомади мусалмонони рӯзадор барои ифтори муштарак яке аз суннатҳои хайрия ва суннати паёмбари ислом Муҳаммад (с) мебошад.
Мусулмонони Тоҷикистон низ шом дар вақти ифтор пушти дастархон ҷамъ меоянд.
Хурдани ғизо баъд аз шом ва хондани намоз оғоз мешавад
Имсол ифтор бо мусоидати консулгарии генералии Туркия дар Қазон ва ба хотири ёди қурбониёни заминларзаҳои харобиовар дар шаҳрҳои ин кишвар бахшида шудааст.
Марде дар шаҳри Бенғозӣ, воқеъ дар шарқи Либия, барои мусалмонон нон гарми тандурӣ мебарад.
Мӯъминон пеш аз ифтор дар музофоти Наративати Тайланд аз бозор ғизо мехаранд.
Дар навоҳии ҷанубии Бейрут хайрхоҳон ба мардум таомҳои анъанавӣ, ки дар моҳи Рамазон истеъмол мешаванд тақсим мекунанд.