Дар Душанбе ҷашни дурахшони рамзии қадимаи форсӣ баргузор шуд. Тантанаи Сада аз хотима ёфтани ҳавои сард ва фаро расидани баҳор гувоҳӣ медиҳад.
Худи вожаи "сад" ба маънои он аст, ки то Соли нави шарқӣ – Наврӯз 50 шабу 50 рӯз боқӣ мондааст.
Ҳама чиз дар ороиши идонаи Боғи ба номи Фирдавсӣ аз наздик шудани маъракаи кишт гувоҳӣ медод.
Зеро, Сада, пеш аз ҳама, барои онҳое, ки дар саҳро — пеш аз ҳама деҳқонон, ки аз ҳамон вақт ба омода кардани замин шуруъ мекунанд, ид аст.
Кадом ид дар Тоҷикистон бе суруду рақс мегузарад. Сада низ истисно набуд. Барои меҳмонон барномаи фарҳангӣ ташкил карда шуд.
Ҳунарпешагон дар тан либоси ҳокимони қадимии тоҷику форсро ба бар кардаву саҳнаофаринӣ менамоянд.
Нуқтаи ниҳоии ҷашн дар афрӯхтани оташ аст. Оташ рамзи дигари ид аст, ки гармиро меорад.
Илова ба ҷашнҳо ба меҳмонон намоишгоҳи маҳсулоти кишоварзии минтақаҳои гуногун пешкаш карда шуд.