ДУШАНБЕ, 2 мар — Sputnik, Елена Караева. Пас аз чанд соат номи примадонна Нетребко аз овезаҳо моҳи марти Ла Скала ҳазф шуд.
Театри Милан хабар дод, ки яке аз беҳтарин хушсадоҳо дар ҷаҳон "бемор" аст.
Ситораи сахнаи опера дарҳол ҷавоб дод: “Ман саломатам, вале намеоям”.
Ҳамин тариқ пас аз он ки онҳо кӯшиш карданд, ки Русияро аз ҷиҳати иқтисодӣ, бо ҷорӣ кардани маҳдудиятҳо фишор оранд ва баъдан аз нигоҳи сиёсӣ ҳамчун "таҷовузкор" унвон кунанд, вале имрӯз вазъашон боз мушкилтар шуд. Мавзӯи рӯз: Русия аз фазои фарҳанги ҷаҳонӣ хориҷ карда мешавад, пайваста консертҳои навозандагони моро лағв мекунад, аз ташкили намоишгоҳҳои рассомони рус даст мекашанд ва ҳатто ангушт ишорат ба сӯйи адабиёти рус мекунанд ва мегӯянд, онҳо ҳанӯз ҳам ҳастанд, аз “рӯҳи империалист” месароянд ва Лев Толстойю “Ҷанг ва сулҳ”-и ӯро дар қатори ин гуна сарояндагон номбар мекунанд.
Новобаста аз он ки шиорҳои ҳозиразамон то чӣ андоза бемаънӣ садо медиҳанд, новобаста аз он ки қаҳрамонони Атлантикаи муосир то чӣ андоза даҳшатнок ба назар мерасанд, ниятҳои онҳо имрӯз комилан шаффофанд: мо минбаъд аз мероси худ маҳрум хоҳем шуд.
Ва мерос на сатҳи нархҳои нафти “Brent” аст, на нархномаҳои нуқтаҳои газ дар биржа ва ҳатто захираҳои тиллову асъори Бонки марказӣ.
Мерос фарҳанги мост. Аз пусти дарахтони Новгород то консерти якуми Чайковский, аз он асаре, ки матбааи пионерии Иван Федоров офаридааст, то санъати Карл Фаберже, ки дар омади гап, аз хич кас ва дар хич кучо аз пеш нагузаштааст.
Оғози барҳам додани фарҳанги рус аллакай фаро расид, аллакай ҳуштак садо дод ва аллакай чораҳо андешида шуданд.
Карнеги Ҳолли Ню-Йорк ширкати Валерий Гергиевро, ки мебоист дар курсии дирижёри оркестри Филармонияи Вена меистод, лағв кард. Номи пианинонавоз Денис Матсуев низ аз плакат ҳазф шудааст.
Сабаби ин ҳама расонаӣ нашудааст, аммо матбуот, аз ҷумла “The New York Times” навишт, "иштироки маэстро Гергиев дар консертҳо дар чунин вазъ метавонад аз ҷониби ҷомеа нодуруст шарҳ дода шавад".
Хониши ҳассос ба хулосаи зерин оварда мерасонад: аз рӯи ишораҳо, аз дирижёри машҳури ҷаҳонӣ талаб карда шудааст, ки мавқеи худро дар робита ба таҳаввулоти ахир дар бораи буҳрони Русия ва Украина ба таври оммавӣ рӯшан кунад.
Тахмин кардан мумкин аст, ки аз пианинонавози машҳур Матсуев низ ҳамин тавр талаб карда шудааст.
Аврупо аз шарики аршади худ дар эътилофи зидди Русия қафо намемонад. Мирҳои ду шаҳр — Милани Италия ва Мюнхени Бавария ба Гергиев ҳамин хел талабҳоро пеш гузошта, ба ҳамин тариқ хоҳиш карданд, ки аз Русия даст кашанд. Аз навозандаи машхур талаб карда шуд, ки ба таври оммавӣ аз Ватанаш даст кашад.
Воқеан, мо шоҳиди фурӯпошии тамаддун дар миқёси сайёра ва ба таври бесобиқа ҳастем: имрӯз барои иҷро кардан, роҳнамоӣ кардан, бояд дар пеши назари омма аввалан, аз мамлакати худ даст кашӣ ва сониян, савганди садоқат ба элитаи Атлантика баён намоӣ.
Категорияҳое аз қабили истеъдод, маҳорат, қобилият, ҳунармандии иҷро ҳеҷ маъное надоранд, зеро агар шумо метавонед иваз кунед, дурусттараш худи Гергиевро аз минбари Филармонияи Вена ва худи Матсуевро дар клавиатураи Штейнвей ва ҳатто худи саҳнаи Карнеги Ҳолл манъ кунед, ин маънои онро дорад, ки шумо метавонед ҳар касеро бихоҳед, рад кунед.
Гузашта аз ин бо ҳамраъйӣ байни навозандагони ин сатҳ корҳо ҳамон тавре ки ҳастанд ва онҳое, ки ба сифати ивазкунанда омадаанд ва хоҳанд омад, ба ин тасмимҳо ошкоро шубҳа накардаанд.
Ҳамаи ин на дар "ИҶШС-и даҳшатнок ва тоталитарӣ", ки воқеан ним аср пеш имкони додани консерт, интихоби репертуар ва баромад кардан дар ҷое, ки даъват шуда будед, хеле осон буд, сурат мегирад.
Мо мебинем, имрӯз Ғарбе, ки аз тамоми озодиҳову ҳуқуқ ин қадар сарбаланд асту ифтихор дорад, тирапарастию мутаассибӣ мекунад: Шиори "Касе бо мо нест, зидди мост!" сензураи даҳшатовареро, ки аз ҷониби комилан ихтиёрӣ иҷозат дода шудааст, эҳё мекунад ва онҳо ба тафтиши садоқати ҳама дар як саф оғоз мекунанд.
Диктатураи миёнаравони бемаърифат, ки намедонанд, ки Бабел аз Бебел ва Гогол аз Гегел чӣ фарқ дорад, имрӯз рӯзномаи фарҳанги Аврупоро ташкил медиҳад. Зеро бо ин туҳфа бо онҳое, ки боистеъдод ва тавоно ҳастанд, ҳисоб кардан осонтар аст ва инчунин ҷойҳои худро ишғол намуда, ҳаққи хизмат ва дигар бастаҳои иҷтимоии мувофиқи ин ҷойҳоро дарёфт кардан осонтар аст.
Ҳатто дар он замоне ки имрӯз ба таври возеҳ "муқовимати ду идеология" номида мешавад, яъне вақте ки марксизм-ленинизм ва либерализми капиталистӣ, аз ҷумла дар ҳалқаи фарҳанг рақобат мекарданд, ин бешубҳа ин гуна рафтор мушоҳида намешуд.
Сипас ҳунарпешаи беҳамто Дэвид Ойстрах ва Леонид Коган, ки медонистанд, ғижжак навозанду бо овози илоҳӣ бихонанд, навозандагоне, ки ба режими коммунистй садоқат доштанд ва зиёда аз он соҳибони билетҳои партиявӣ буданд, ба қадри кофӣ даъват шуда ва сафар карданд.
Импрессариони онвақтаи аврупоӣ ва амрикоӣ аз нигоҳи имрӯз ба назар мерасад, дар муқобили инквизиторҳо мисли волтерҳо буданд.
Онҳо якеро барои эътирофи ғайр аз эътиқоди католикӣ ва "Замин ҳамвор аст, бар рӯйи се наҳанг меистад", занонро барои зебоӣ, худхоҳӣ ва ранги нодурусти мӯй сӯзонданд.
Ин маълум аст, борҳо “тавсиф” шудааст ва аз ҳама муҳимаш аз нигоҳи таърихӣ ва ҳуқуқӣ баҳогузорӣ шудааст.
Онҳо ваҳшӣ номида мешавад ва корашон ҷиноят.